Wieczór po zakończeniu drugiego dnia prezentacji XVII edycji Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania (czyli 9 lipca) upłynął mi na przemyśleniach dotyczących organizacji wydarzeń tanecznych. Bo oto fakt, że na festiwal zapraszani są goście z innych państw, których prac większość z nas nie miałaby szansy obejrzeć wcale nie wpływa na większą liczbę odbiorców – garstka osób uczestniczących w pokazie greckich twórczyń była obrazem przygnębiającym i skłaniającym do głębszych refleksji. Jeszcze wiele trzeba zrobić, by stworzyć w Polsce publiczność dla tańca współczesnego (oczywiście odnajduję przyczyny takie stanu dla wieczoru 9 lipca 2021 – okres wakacyjny, ulewa nad stolicą, rozpoczynający się weekend). Niemniej zastanawiam się czy w Polsce organizuje się festiwale, bo akurat są na to fundusze i trzeba je wykorzystać, czy po to, by z edycji na edycję zdobywać kolejnych zainteresowanych tańcem…
Pierwszą prezentacją wieczoru była choreografia Anastasii Valsamaki pt. „Body Monologue” wykonana przez Gavrielę Antonopoulou. Stworzona w Grecji i mająca swoją premierę podczas Arc For Dance Festival w 2018 r. praca teraz mogła być pokazana polskiej publiczności. Solo rozpoczęło się w ciszy, wymagającej ode mnie nieprawdopodobnego skupienia, bo głośny oddech osoby siedzącej obok i szuranie przez nią krzesłem burzyło cała atmosferę. Nie byłam w stanie zanurzyć się w narrację tancerki od początku jej występu, bo nawet najmniejszy szmer w nowej siedzibie Centrum Teatru i Tańca odrywał mnie od ruchu tancerki. No cóż… po okresie lockdownu trzeba ponownie przyzwyczaić się do przebywania z innymi, okazywania im szacunku i wspólnego oglądania sztuki. Jednak z czasem, gdy rozbrzmiała muzyka już łatwiej i coraz głębiej wsłuchiwałam się w język tańca. Choreografka wykorzystała gros umiejętności tancerki, by wysłuchać tego, co jej ciało miało do powiedzenia. A Gavriela Antonopoulou pozwalała ciału przejąć nad sobą kontrolę – wszelkie zatrzymania, geometryczne kształty i plastyczne przejścia stanowiły esencję „Body Monologue”.
Jako druga zaprezentowała swoje solo „Lullaby for the Restless” Aleksandra Krajewska. W tym przypadku natychmiast zostałam wrzucona do scenicznego świata, dzięki energicznemu początkowi – bieg dookoła okręgu przerywany był nagłymi wyrzutami w górę i figurami na podłodze. Jak mówiła później tancerka – jej pierwsza praca solowa powstała po ukończeniu szkoły (Salzburg Experimental Academy of Dance SEAD w Austrii) i wynikała z jej osobistych doświadczeń, myśli czy „gier, które działy się w jej głowie”. Wyjaśnienie, że solo jest połączeniem wszelkich bodźców pojawiających się myślach, wyobrażeniach, marzeniach doskonale oddaje to, co zobaczyłam na scenie. Z łatwością przyszło mi utożsamienie się z tym stanem ciągłego niedosytu, wątpliwości czy wieloma myślami, jakimi bombarduje mnie mój własny umysł.
Niestety próżno szukać opisu spektaklu Krajewskiej na ulotce rozdawanej przed festiwalem, co jest kolejnym dowodem na to, że w obecnej sytuacji teatry muszą działać z dnia na dzień, dynamicznie reagując na wprowadzane regulacje odnośnie pandemii.
Wieczór zakończył się rozmową z artystkami, prowadzoną w języku polskim i angielskim. Publiczność mogła dowiedzieć się podczas niej, jak powstawały prace solowe, jak wyglądała współpraca artystek z Grecji, i porównać tę metodę z tym, w jaki sposób pracowała indywidualnie Ola Krajewska. Możliwość usłyszenia tego, jak artyści tworzą swoje prace pozwala lepiej zrozumieć to, co widzimy na scenie.
Ewelina Chaberska, Brygada Tańca 2021
Recenzja napisana w ramach projektu Brygada Tańca, organizowanego przez Centrum Teatru i Tańca z partnerstwem Strony Tańca.
„Body Monologue” Anastasia Valsamaki, pomysł i choreografia: Anastasia Valsamaki, współtworzenie i wykonanie: Gavriela Antonopoulou, muzyka: Konstantinos Bakogiannis, kostiumy: Eleni Valsamaki, premiera: 26.05.2018, Arc For Dance Festival, Grecja; „Lullaby for the Restless” Aleksandra Krajewska, choreografia i wykonanie: Aleksandra Krajewska, premiera: 29.06.2018, pokazy w ramach: 17. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania, Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, 09.07.2021
Pierwszą prezentacją wieczoru była choreografia Anastasii Valsamaki pt. „Body Monologue” wykonana przez Gavrielę Antonopoulou. Stworzona w Grecji i mająca swoją premierę podczas Arc For Dance Festival w 2018 r. praca teraz mogła być pokazana polskiej publiczności. Solo rozpoczęło się w ciszy, wymagającej ode mnie nieprawdopodobnego skupienia, bo głośny oddech osoby siedzącej obok i szuranie przez nią krzesłem burzyło cała atmosferę. Nie byłam w stanie zanurzyć się w narrację tancerki od początku jej występu, bo nawet najmniejszy szmer w nowej siedzibie Centrum Teatru i Tańca odrywał mnie od ruchu tancerki. No cóż… po okresie lockdownu trzeba ponownie przyzwyczaić się do przebywania z innymi, okazywania im szacunku i wspólnego oglądania sztuki. Jednak z czasem, gdy rozbrzmiała muzyka już łatwiej i coraz głębiej wsłuchiwałam się w język tańca. Choreografka wykorzystała gros umiejętności tancerki, by wysłuchać tego, co jej ciało miało do powiedzenia. A Gavriela Antonopoulou pozwalała ciału przejąć nad sobą kontrolę – wszelkie zatrzymania, geometryczne kształty i plastyczne przejścia stanowiły esencję „Body Monologue”.
Jako druga zaprezentowała swoje solo „Lullaby for the Restless” Aleksandra Krajewska. W tym przypadku natychmiast zostałam wrzucona do scenicznego świata, dzięki energicznemu początkowi – bieg dookoła okręgu przerywany był nagłymi wyrzutami w górę i figurami na podłodze. Jak mówiła później tancerka – jej pierwsza praca solowa powstała po ukończeniu szkoły (Salzburg Experimental Academy of Dance SEAD w Austrii) i wynikała z jej osobistych doświadczeń, myśli czy „gier, które działy się w jej głowie”. Wyjaśnienie, że solo jest połączeniem wszelkich bodźców pojawiających się myślach, wyobrażeniach, marzeniach doskonale oddaje to, co zobaczyłam na scenie. Z łatwością przyszło mi utożsamienie się z tym stanem ciągłego niedosytu, wątpliwości czy wieloma myślami, jakimi bombarduje mnie mój własny umysł.
Niestety próżno szukać opisu spektaklu Krajewskiej na ulotce rozdawanej przed festiwalem, co jest kolejnym dowodem na to, że w obecnej sytuacji teatry muszą działać z dnia na dzień, dynamicznie reagując na wprowadzane regulacje odnośnie pandemii.
Wieczór zakończył się rozmową z artystkami, prowadzoną w języku polskim i angielskim. Publiczność mogła dowiedzieć się podczas niej, jak powstawały prace solowe, jak wyglądała współpraca artystek z Grecji, i porównać tę metodę z tym, w jaki sposób pracowała indywidualnie Ola Krajewska. Możliwość usłyszenia tego, jak artyści tworzą swoje prace pozwala lepiej zrozumieć to, co widzimy na scenie.
Ewelina Chaberska, Brygada Tańca 2021
Recenzja napisana w ramach projektu Brygada Tańca, organizowanego przez Centrum Teatru i Tańca z partnerstwem Strony Tańca.
„Body Monologue” Anastasia Valsamaki, pomysł i choreografia: Anastasia Valsamaki, współtworzenie i wykonanie: Gavriela Antonopoulou, muzyka: Konstantinos Bakogiannis, kostiumy: Eleni Valsamaki, premiera: 26.05.2018, Arc For Dance Festival, Grecja; „Lullaby for the Restless” Aleksandra Krajewska, choreografia i wykonanie: Aleksandra Krajewska, premiera: 29.06.2018, pokazy w ramach: 17. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania, Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, 09.07.2021