25 kwietnia 2025 r. (piątek) godz. 19.00 Teatr Akt, ul. Łaziebna 9
- SEN NA JAWIE Agata Sokół (premiera), Polska: Warszawa
- NAJBLIŻSZA CZĘŚĆ NIESKOŃCZONOŚCI. LIMEN BUTOH Sylwia Hanff & Paula Jeanine Bennett (premiera), Polska: Warszawa, Poznań
- „ECHO” Projekt ELF. Akihito Ichihara & Hayakuna Konoka, Japonia
***
SEN NA JAWIE (premiera) Performens butoh inspirowany podróżą Agaty Sokół do Azji, zwłaszcza jej pobytem na Jawie w Indonezji, gdzie studiowała taniec tradycyjny. Artystka wciela napotkane mity, wierzenia, sny innych osób i własne, zwłaszcza te z Jawy; wpuszcza widza w nieświadomość własną oraz zbiorową, aby móc wspólnie śnić jeden sen. Tytuł jest dwuznaczny - odnosi się także do stanu hipnagogii, stanu w którym umysł zawiesza się pomiędzy jawą a snem; świadomością a nieświadomością. "Co widzimy, co się zdaje Snem we śnie wciąż pozostaje." - Edgar Allan Poe.
AGATA SOKÓŁ jest magistrą sztuki na Wydziale Sztuki UP w Krakowie oraz Ecole Supérieure d'Art des Pyrénées w Pau, absolwentką Szkoły KEM w Warszawie, obecnie studiuje taniec tradycyjny w ISI Yogyakarta w Indonezji. Jest performerką, artystką butoh, aktorką teatru fizycznego i alternatywną modelką, która opisuje siebie jako "poetka ciała", "bodynautka", czy “pleasure activist” (“aktywistka na rzecz przyjemności”). W swojej pracy porusza tematy pustki, obecności, tożsamości, abiektu, Eros i Thanatos, nowego materializmu i posthumanizmu; wciela hydro/feminizm.
NAJBLIŻSZA CZĘŚĆ NIESKOŃCZONOŚCI LIMEN BUTOH: Sylwia Hanff z udziałem Pauli Jeanine Bennett. Muzyka: Akira Rabelais
Trzymam w dłoni serce małego ptaka.
Tańczę, a jezioro patrzy na mnie.
Pismem asemicznym wezwałam Umarłych. Przybyli - tysiące tych, którzy szli drogą pielgrzymki w poszukiwaniu Boga. Tańczyłam, a oni płakali przeze mnie. Zapytałam ich bez słów. Zrozumiałam ich bez słów. Serce małego umarłego ptaka bije nadal w mojej piersi. Tańczę, a jezioro patrzy na mnie.
Performans oparty na doświadczeniu i materiale zebranym podczas rezydencji artystycznej w ramach Perofrmancefestival w Hamar/Norwegia (2023 r.). Działania zorganizowane są wokół pisma asemicznego jako „pisanego snu” (Seraphimus), praktyki ezoterycznej i gestu rytualnego. Pejzaż dźwiękowy, na który składa się muzyka Akira Rablais (z kultowego albumu Spellewauerynsherde), przetworzone dźwięki natury oraz teksty czytane symultanicznie, tworzą pętlę czasu i czas poza czasem – jezioro czasu.
„Obecnie interesuje mnie poszukiwanie nowych form łączących post-butoh, performance art, body-art, dźwiękowy performans immersyjny i nowe sztuki rytualne. Pragnę stworzyć performans, który byłby wielowymiarowym polem kontemplacji transformującym świadomość zarówno performera jak i widza/uczestnika. Od 4 lat zgłębiam nowe kierunki performance art oraz sposób istnienia performera w czasie (durational performance) i w relacji Ja-Ty z obiektem. Są to obszary wspólne z butoh, które interesuje mnie obecnie nie jako estetyka ruchu, teatru czy sztuk wizualnych, ale cielesno-duchowy sposób bycia oraz wydarzenie egzystencjalne.” Sylwia Hanff
SYLWIA HANFF - pionierka i najbardziej rozpoznawalna polska performerka butoh (butoh uczyła się u największych mistrzów; tańca współczesnego i orientalnego uczyła się na wielu międzynarodowych warsztatach tańca w Polsce, Wielkiej Brytanii, Niemczech), reżyserka, choreografka, instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała, nauczycielka jogi, menadżerka kultury. Od 22 lat prowadzi współpracę międzynarodową, organizuje wydarzenia artystyczne, a także zaprasza zagranicznych artystów do udziału w swoich projektach. Na scenie od 27 lat, do tej pory wystąpiła w ponad 40 spektaklach teatrów instytucjonalnych i niezależnych. Od 2002 r. prowadzi Teatr Limen Butoh, w którym stworzyła 25 autorskich spektakli solowych i zespołowych oraz wiele etiud i improwizacji. Występuje w Polsce i za granicą (USA, Japonia, Francja, Włochy, Holandia, Łotwa, Norwegia, Bułgaria). Została opisana w książce J. Majewskiej „The Body Revolving Stage. New Dance in New Poland” ( Instytut Teatralny, 2011) oraz w książce „Obecni ciałem. Warsztat polskich tancerzy” Magdaleny Zamorskiej. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Vincent Akira Rabelais Carté to amerykański kompozytor, poeta, programista i eksperymentalny artysta multimedialny. Znany jest również ze swojego eksperymentalnego oprogramowania do przetwarzania dźwięku Argeïphontes Lyre oraz prac inspirowanych realizmem magicznym. Rabelais rozpoczął swoją karierę w wytwórni Ritornell, aż w 2004 roku David Sylvian podpisał z nim kontrakt w swojej wytwórni Samadhi Sound. W 2004 roku Rabelais wydał swoją kultową już płytę Spellewauerynsherde, która spotkała się z uznaniem krytyków. Płyta sampluje tradycyjne islandzkie pieśni lamentacyjne a cappella.
„ECHO” (jap. „KODAMA”) - Projekt ELF: Ichihara Akihito & Konoka Hyakuna
Reżyseria i choreografia: Akihito Ichihara
Współpraca choreograficzna: Konoka Hyakuna
Muzyka: Eitaro Haruna
W języku japońskim „kodama” oznacza „ducha drzew”. Legendy mówią, że kodamy mieszkają w drzewach rosnących w górach, przyjmują też ich postać. Duchy te mają tajemnicze moce, i są czymś, czego ludzie nie powinni krzywdzić, ale chronić. Myślę, że podobne mity istnieją w Europie, a być może na całym świecie...
*
W kulturze japońskiej kodama oznacza ducha zamieszkującego stare, ponad stuletnie, drzewa. Historie o objawianiu się tych duchów ludziom, którzy zgubili drogę w lesie, o obronie drzew czy zemście za wyrządzone im krzywdy są popularne w całej Japonii. A kulturowo, w ramach ostrzeżenia, drzewa zamieszkane przez te istoty oplata się specjalnym rodzajem oczyszczającej liny (shimenawa); wierzy się bowiem, że ścięcie drzewa zamieszkiwanego przez kodama przynosi nieszczęście.
Akihito Ichihara to japoński tancerz butoh (ELF, Sankai Juku), który oprócz realizacji własnych solowych projektów współpracował z najważniejszymi tancerzami i zespołami butoh w historii współczesnego butoh. W 1993 roku ukończył studia teatralne na Nihon University College of Art, w 1996 roku uczył się u Semimaru, członka-założyciela Sankai Juku. W 1997 roku wystąpił jako tancerz w operze wyreżyserowanej przez Ushio Amagatsu, dyrektora artystycznego i choreografa Sankai Juku, a następnie dołączył do Sankai Juku. Od tego czasu występował w całym repertuarze Sankai Juku i w większości światowych tras koncertowych tej grupy. Równolegle współpracował z różnymi choreografami, reżyserami i grupami tanecznymi na całym świecie, jest także m.in. gościnnym wykładowcą w Okayama University Graduate School. W 2022 roku założył zespół taneczny ELF z tancerzami Kei Kamioka, Rino Fujimoto i Miu Shibata. Od tego czasu ELF prezentuje swoje prace w renomowanych instytucjach i na uniwersytetach na całym świecie (np. w Kolumbii, Meksyku, na Tajwanie czy w USA). Ichihara dąży do opracowania formy tańca, która promuje empatię i wzajemny szacunek. Ma nadzieję przekroczyć granice pomiędzy krajami i miastami, także tymi noszącymi blizny po wojnach, i przyczynić się do wysiłków na rzecz pokoju na całym świecie.
